امیرآریا اله یاری - برنامه ریزان روستایی،گردشگری روستایی

طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز

معرفی شرکت های سهامی زراعی امیرآریا اله یاری 90/1/18:: 3:37 ع

یکی از مسائل مهم کشاورزی ایران موضوع زمین داری و نظام بهره برداری است . کوچک بودن واحدهای تولید و پراکندگی قعطات اراضی کشاورزی در موارد زیادی برای استفاده ازفنون پیشرفته ، تجهیز زیربنا، استفاده از ماشین آلات ، بهبود راندمان آبیاری و توسعه کشاورزی محدودیت هایی را ایجاد می کند . در این ارتباط تدابیری از نظر شرایط استفاده بهینه از منابع تولید ‹ آب وخاک › اندیشیده شده است که از جمله می توان به تشکیل شرکتهای سهامی زراعی اشاره کرد.

قانون شرکتهای سهامی زراعی در سال 1346 به تصویب رسید و در سال 1351 اصلاحاتی در آن به عمل آمد اساسنامه مربوط به این قانون نیز در سالهای مذکور مورد تصویب و اصلاح قرار گرفت .

در اجرای قانون شرکتهای سهامی زراعی و با توجه به اساسنامه مربوط طی سالهای 1347 تا 1356 ، 93 شرکت سهامی زراعی تشکیل گردید که در جریان انقلاب اسلامی اکثر آنها که هنوز نهادینه نشده بودند منحل اعلام شدند و تعدادی نیز در سالهای بعد به شرکتهای منحل شده پیوستند . بطوریکه بعد از انقلاب تنها 4 شرکت باقی ماندند ولی در حال حاضر 36 شرکت سهامی زراعی در 11 استان کشور با موفقیت قابل توجهی فعالیت دارند.

شرکتهای سهامی زراعی از زمان تشکیل زمینه بحث های موافق و مخالف بسیاری قرار داشته است و بوسیله متخصصین و گروههای مختلف مورد نقد و بررسی و نتیجه گیری های مختلفی قرار گرفته است که از جمله می توان به تاکیدی که در این بررسیها در زمینه کارآیی آنها شده است به موارد زیر اشاره کرد:

1- استفاده از روشهای پیشرفته کشاورزی و اعمال سیاستهای عمومی در مسائل کشاورزی

2- توسعه فنون پیشرفته و مکانیزاسیون

3- جلوگیری ازخرد شدن و تقسیم اراضی مزروعی به قطعات کوچک غیراقتصادی

4- افزایش راندمان آبیاری با استفاده از کشت های یکپارچه

5- فراهم شدن زمینه های مساعد برای اجرای برنامه های زیربنائی و مهندسی زراعی

6- ممانعت از تبدیل اراضی کشاورزی برای فعالیت های غیرتولیدی

7- استفاده از امکانات بالقوه موجود در توسعه اقتصادی حوزه عمل این شرکت ها

8- افزایش سطح زیرکشت و افزایش تولید در واحد سطح ، نگهداری و بهره برداری صحیح از منابع طبیعی ، آب وخاک

9- جذب نیروی انسانی فعال منطقه از طریق ایجاد و توسعه فعالیت های جانبی

10- توسعه آموزش و بهبود مهارت ها و ارتقاء فرهنگ کار جمعی

11- افزایش درآمدها

بر اساس بررسیهای بعمل آمده با توجه به کارایی ذاتی این سیستم تولیدی در صورتیکه شرایط فنی – فرهنگی و اجتماعی فراهم باشد و بدلیل حمایت از بهبود و افزایش بهره وری از منابع تولید و جلوگیری از هدر رفت سرمایه های ملی و افزایش تولید در یک منطقه خاص حتی با مساحت محدود و البته مقتضی ( بنا به دیدگاههای کارشناسی ) ، این واحدها در سطوح کوچک – متوسط و بزرگ نیز قابل تشکیل و توسعه خواهند بود.

به منظور برخورداری فرآیند توسعه این واحدها از موازین علمی و فنی و بدور از ملاحظات مقطعی و کوتاه مدت ، هر شرکت سهامی زراعی پس از طی مراحل مختلف شامل : ارزیابی منابع و عوامل تولید- سهام بندی – تشکیل مجمع عمومی و انتخاب هیئت مدیره و مدیرعامل – ثبت شرکت در دفتر ثبت شرکت های سهامی زراعی ، توسط مهندسین مشاور ذیصلاح مورد مطالعه همه جانبه از جمله اقلیم ، منابع پایه ، اجتماعی و اقتصادی ، امکان توسعه صنایع تبدیلی و دامپروری و روستائی و مجتمع های فنی تولیدی – زراعت و باغبانی – آبیاری و زهکشی و مطالعات آب وخاک قرار خواهد گرفت تا روند توسعه و تشکیل زیر ساختهای آن بر اساس اصول علمی انجام پذیرد.

منبع:http://www.corc.ir/Portal/Home/Default.aspx

اولین دیدگاه را شما بگذارید

بیابان(Desert) امیرآریا اله یاری 90/1/18:: 2:51 ع

بیابان(Desert) به مناطق دارای اقالیم فراخشک و خشک که میزان متوسط بارندگی سالیانه آن کمتر از 0.1 میلیمتر و درصد پوشش گیاهی چندساله آن کمتر از ده درصد باشد .ویژگی‌های بیابان عبارتند از: الف- بارش کم، دامنه نوسان دمای شدید، دمای بالا و تبخیر زیاد. تبخیر تقریباً بیش از دو برابر بارش است و باد عامل اصلی تخریب و فرسایش محسوب می‌شود. ب- پوشش گیاهی بسیار فقیر و پراکنده. بیابان‌ها اغلب بین 15 تا 30 درجه شمالی و جنوبی قرار گرفته‌اند و به دلیل نزول جریان‌های هوای خشک از بالای تروپوسفر به پایین، بخار آب در این مناطق کم شده و هوا بیش از حد خشک می‌گردد. ج- خاک‌های این مناطق دارای مواد آلی کم و اغلب جوان و کم تحول‌یافته هستند.
بیابان‌زایی(Desertification) عبارت است از ویرانی زمین در مناطق خشک، نیمه خشک تا نیمه مرطوب بر اثر عوامل گوناگون شامل تغییرات آب و هوایی و فعالیت‌های انسان. (مصوبه گردهمایی محیط و توسعه سازمان ملل متحد در ژوئن 1992 در ریودوژانیرو- برزیل). به عبارت دیگر بیابانزایی به فرایند تخریب سرزمین، زوال زیست بوم‌های طبیعی یا کاهش توان تولید زیستی اراضی در مناطق خشک، نیمه‌خشک و خشک نیمه مرطوب ناشی از عوامل انسانی و محیطی اطلاق می‌گردد. مقابله با بیابانزایی(Combat desertification) به مجموعه فعالیت‌هایی که سبب توقف یا کاهش روند بیابان‌زایی شده و یا در جهت احیاء اراضی بیابانی باشد اطلاق می‌گردد.
شرایط خشک حاکم بر جغرافیای ایران باعث شده که بیش از 20 درصد مساحت کشور را بیابان‌ها تشکیل دهند. در حال حاضر سرانه بیابان در کشور 5/0 هکتار است، در حالیکه سرانه جهانی آن 22/0 هکتار می‌باشد. بیابان‌های ایران در 17 استان و 97 شهرستان گسترده شده و بسیاری از شهرهای بزرگ کشور را احاطه کرده است.
از 5/32 میلیون هکتار اراضی بیابانی کشور، 5/19 میلیون هکتار تحت فرسایش بادی و حدود 6 میلیون هکتار را کانون‌های بحرانی فرسایش بادی و اراضی تحت تأثیر از آن تشکیل می‌دهند. در مناطق خشک و فراخشک ایران با توجه به شرایط اقلیمی و همچنین عوامل انسانی بیابانزا از قبیل افزایش جمعیت، چرای مفرط، برداشت بی‌رویه از سفره‌های آب زیرزمینی، توسعه صنعتی و تغییر کاربری اراضی، پدیده بیابانزایی رشد فزاینده‌ای دارد. با توجه به اهمیت موضوع سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور طرح تثبیت شن‌های روان و بیابانزدایی را اجرا کرده است که حاصل آن حفاظت از شهرها و روستاها، مراکز اقتصادی و تولیدی، مراکز نظامی و خطوط مواصلاتی بوده است.
عملیات تثبیت شن‌های روان در ایران از سال 1338 آغاز شده، اقدامات اجرایی لازم برای تثبیت 40 هکتار از ماسه‌زارهای الباجی اهواز با هدف حفاظت از شهر اهواز و اراضی کشاورزی حاشیه شهر شروع شد. بررسی سوابق نشان می‌دهد که در سال 1344 به منظور حفاظت از مناطق روستایی، 100 هکتار از اراضی حارث‌آباد سبزوار تاغ کاری شده است. اما عملیات تثبیت شن‌ در سال 1347 در 8 منطقه پیگیری شد تا اینکه تا شروع برنامه چهارم توسعه (1384) در 17 استان این عملیات به اجرا در آمد که کماکان ادامه دارد.

برای دریافت فایل PDF جدول بالا، اینجا را کلیک کنید.

بیابان‌های کشور از نظر محل استقرار به دو گروه بیابان‌های داخلی و ساحلی تقسیم می‌شوند:

1- بیابان‌های داخلی
بیابان‌های داخلی به رشته کوه‌های البرز و زاگرس ختم شده و در قسمت مرکزی، جنوبی و جنوب شرقی کشور قرار دارند. مقدار بارندگی کم، پراکنش نامناسب، تبخیر شدید، بادهای موسمی و فصلی فرساینده، ساعات آفتابی زیاد و تغییرات دمای شبانه‌روزی و سالانه زیاد از ویژگی‌های بارز بیابان‌های داخلی است. این بیابان‌ها عمدتاً متاثر از جبهه‌های هوای وارده از شمال و غرب و مشتمل بر مناطق اقلیمی فراخشک، خشک و نیمه خشک می‌باشند.

2- بیابان‌های ساحلی
بیابان‌های ساحلی که شامل دشت‌های منتهی به سواحل دریای عمان و خلیج فارس از بندر گواتر تا خوزستان است، تغییرات دمای کمتری داشته و رطوبت نسبی بالاتری نسبت به بیابان‌های داخلی دارد. این بیابان‌ها از توده‌های هوای مرطوب شبه جزیره عربستان و اقیانوس هند تأثیر می‌پذیرند و دارای اقلیم نیمه‌استوایی است.
خاک‌های مناطق بیابانی تکامل نیافته و دارای مواد آلی کم، PH اسیدی ضعیف تا قلیایی، با تجمع آهک و گچ، املاح محلول، بافت و عمق متغیر، آب زیر زمینی پائین تا باتلاقی است. پوشش گیاهی در مناطق بیابانی به علت محدودیت‌های اقلیمی و خاک، تنک و با تاج پوشش محدود بوده و با گیاهانی عمدتاً از گونه‌های مقاوم به خشکی، نمک‌دوست و گچ‌دوست پوشیده شده‌اند، فرم رویشی غالب در این مناطق درختچه و بوته و پوشش گیاهان غالب شامل گیاهان تیره کاسنی، اسفناج و بقولات است. از نظر تنوع زیستی 69 درصد از فلور بزرگ ایران در حدود 5600 گونه گیاهی در مناطق بیابانی دیده می‌شود. گوزن زرد ایرانی، گورخر ایرانی، یوزپلنگ آسیایی و تمساح پوزه کوتاه از جانوران در حال انقراضی هستند که در مناطق بیابانی کشور زندگی می‌کنند.

منبع :http://www.frw.org.ir

اولین دیدگاه را شما بگذارید

شهری که گردشگران در آن گم میشوند! امیرآریا اله یاری 90/1/18:: 1:16 ع

میراث فرهنگی: کرمانشاه یکی از مهمترین مقاصد گردشگری کشور است که بیستون، هشتمین اثر ثبت شده ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو در این شهر تاریخی واقع شده‌است. اما گردشگری کرمانشاه تنها به یک یا دو اثر ختم نمی‌شود و تمامی استان کرمانشاه مملو از آثار تاریخی است. با این‌حال در بسیاری موارد هیچ تابلو راهنمایی برای هدایت گردشگران وجود ندارد و گردشگران در کرمانشاه گم می‌شوند.

کرمانشاه نهمین شهر پرجمعیت ایران است و امروز عنوان کلانشهر را با خود همراه کرده‌است. این شهر دومین پایتخت ساسانیان بوده و به همین علت آثار تاریخی مهمی از جمله تاق‌بستان در این شهر واقع شده‌است. آثار تاریخی کرمانشاه به یک یا دو اثر ختم نمی‌شود و مجموعه‌ای از آثار باستانی از پیش از تاریخ گرفته تا دوره‌های تاریخی و اسلامی و حتی معاصر، این شهر و استان را به یکی از قطب‌های گردشگری کشور بدل کرده‌است. با این‌حال گردشگران همواره در کرمانشاه سرگردان بوده و بیشتر اوقات موفق به دیدن آثار تاریخی این استان نمی‌شوند.

بیستون شاید یکی از پرآوازه‌ترین نام‌ها در تاریخ و تمدن ایران باشد. کتیبه‌ای از دوران هخامنشیان با نقش برجسته داریوش و شورشیانی که به اسارت وی درآمده‌اند، سندی زنده از تاریخ 2500 ساله ایران است. این مجموعه عظیم تاریخی که شامل مجسمه هرکول، غار شکارچیان، نقش‌برجسته‌ای از دوره ساسانیان و صفویان، نقش برجسته و کتیبه بیستون،‌ صفحه عظیم فرهاد تراش، کاروانسرا و کاخ خسرو می‌شود در فهرست میراث جهانی به ثبت رسیده و به عنوان مقصد گردشگری مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی است. با این حال اگر گردشگری از شهر کرمانشاه به بیستون برود و نداند که این اثر در جاده همدان ـ تهران واقع شده بدون پرس و جو به بیستون نمی‌رسد.

میدان امام حسین کرمانشاه یکی از مهمترین میادن این شهر است. چندین مسیر دسترسی از جمله مسیر سنندج به کرمانشاه و تهران ـ همدان به کرمانشاه به این میدان می‌رسد. با این حال به‌غیر از تابلویی که مسیر دسترسی به تاق‌بستان را نشان می‌دهد هیچ راهنمای دیگری برای دسترسی به دیگر آثار کرمانشاه از جمله اثر جهانی بیستون وجود ندارد.

اگر شما نقشه کرمانشاه را ندارید و از مرکز شهر قصد رفتن به بیستون را دارید، بهتر است که از عابران و کاسبان شهر پرس و جو کنید؛ چون برای دسترسی به این اثر جهانی هیچ راهنمایی گذاشته نشده‌است. پرس و جو‌ها شما را به میدان امام‌ خمینی که میدان خروجی شهر به طرف همدان و سپس تهران است می‌رساند. اگر شما ندانید که بیستون در مسیر تهران قرار گرفته، باید چند بار بدون نتیجه دور میدان امام خمینی بچرخید تا شاید تابلویی که مسیر بیستون را نشان‌دهد پیدا کنید؛ در آخر مجبورید از رانندگان تاکسی بین شهری که اولی اتوبان همدان ـ تهران ایستاده‌اند بپرسید و به محض آنکه وارد این اتوبان شده و 500 متر رانندگی می‌کنید به تابلوی "بیستون 29 کیلومتر" برمی‌خورید.

نه تنها در هیچ‌جای دنیا که در ایران هم به آثار میراث جهانی تا این حد بی‌توجهی نشده‌است. شما در سفر به تخت‌جمشید، پاسارگاد، چغازنبیل و هفت‌تپه، میدان نقش‌جهان، گنبد سلطانیه و دیگر آثار میراث جهانی کشور با ده‌ها تابلوی راهنما مواجه هستید که مسیر را به شما نشان می‌دهند تا از آن اثر بازدید کنید. اما در کرمانشاه اثری منحصربه فرد چون بیستون در 29 کیلومتری کرمانشاه واقع شده و هیچ تابلوی راهنمایی در داخل شهر برای دسترسی به آن وجود ندارد.

بیستون بیرون شهر کرمانشاه واقع شده اما تاق‌بستان در خوش‌آب و هواترین نقطه شهر واقع شده و یکی از مکان‌های تفریحی کرمانشاه است. اگر شما کرمانشاهی نباشید و مثلا هتل شما در مرکز شهر واقع شده، بهتر است دوباره با پرس و جو شروع کنید و این سئوال عجیب را از کرمانشاهی‌ها بپرسید که برای رفتن به تاق‌بستان از کدام طرف بروید؟!

پرس و جو‌ها شما را به میدان امام‌حسین یا انتهای خیابان بهشتی می‌کشاند. در میدان امام‌‌حسین تابلوی دیده می‌شود که مسیر تاق‌بستان را نشان می‌دهد. اما همین و بس؛ دیگر در ادامه مسیر اثری از تابلوهای راهنما به طرف تاق‌بستان دیده نمی‌شود و باید باز هم با پرس و جو مسیر را یافت.

یکی از گردشگرانی که از تهران به کرمانشاه آمده بود از کمبود تابلوهای راهنمایی گله می‌کرد و می‌گفت که بیش‌از یک‌ساعت برای پیدا کردن بیستون و تاق‌بستان در داخل شهر وقت گذاشته و در آخر هم با پرس و جو این آثار را پیدا کرده‌است.

آثاری چون بازار کرمانشاه، مسجد عمادوالدوله، تکیه بیگلربیگی، تکیه معاون‌الملک و بسیاری آثار دیگر شهر کرمانشاه هم فاقد مسیریابی درست شهری و تابلوهای راهنمایی هستند.

کرمانشاه استان بزرگی است که آثار زیادی دارد. سراب‌های متعدد، طاق‌گرا، گوردخمه‌های هخامنشی، معبد کنگاور، مساجد تاریخی، امامزاده‌ها و بقعه‌ها، عمارت‌های تاریخی و اسلامی و ده‌ها اثر دیگر که فاقد تابلوهای راهنمایی برای کشف مسیر دسترسی هستند.

برای مثال اگر بزرگراه و جاده معروف کربلا را که به قصرشیرین و مرز خسروی ختم می‌شود، برای سفر انتخاب کنید، آثار مهمی را می‌توانید ببینید؛ از جمله این آثار طاق‌گرا است که پس از پلیس راه دالاهو و نزدیک دوراهی روستای ریجاب واقع شده و یادگاری از عهد اشکانیان یا ساسانیان است. اگر محلی نباشید و محل این اثر را نداید، محال است که موفق به دیدن آن شوید. زیرا حتی گردشگران نمی‌دانند که این اثر پس از پلیس راه دالاهو واقع شده و بدون آنکه سئوالی کنند می‌روند. هیچ تابلویی که مسیر این اثر ساسانی را نشان دهد در جاده وجود ندارد و به همین علت کمتر گردشگری موفق به دیدن این جاذبه تاریخی استان شده‌است.

کرمانشاه سرشار از آثار تاریخی است و پتانسیل مهمی برای معرفی میراث فرهنگی به گردشگران محسوب می‌شود. پتانسیلی که بدون تابلوهای راهنمایی در میان جاده‌ها و خیابان‌های شهرها رها شده‌است.