دون تردید تعیین اصول دقیق مکان یابی فعالیتهای مختلف در شهر به دلیل ماهیت پویای مسائل شهری بسیار دشوار است. هدف اصلی از سلسله اقدامات برنامه ریزی کاربری اراضی شهری تأمین رفاه اجتماعی و اقتصادی شهروندان است. معیارهای مکان گزینی که در راستای هدف فوق قرار می گیرد عبارتند از:

الف) سازگاری: یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی کاربری اراضی مکان یابی مناسب کاربریها و جداسازی کاربری های ناسازگار از یکدیگر است. مثلا سعی می شود کاربریهایی که آلودگیهایی از قبیل دود، بو و صدا تولید می کنند دور از مناطق مسکونی، فر هنگی و اجتماعی استقرار یابد. در مقابل فعالیتهایی که مکمل یکدیگرند درکنار یکدیگر مستقر می شوند. کاربریهای سرویس دهنده با ترتیب اولویت همجواری نیز مشخص می شود. برای نمونه در ضوابط مربوط به کاربری مسکونی سرویس دهنده مکان یابی کاربری های (فضای باز،گذران اوقات فراغت و کاربری تفریحی مثل پارک)، بهداشتی و درمانی، آموزشی و تجاری به ترتیب از اولویت همجواری برخوردارند.

ب) آسایش: فاصله و زمان از جمله عوامل مهمی هستند که در اندازه گیری میزان آسایش و راحتی انسانها به شمار می آیند. چرا که به دنبال تأمین آنها سهولت دسترسی به خدمات شهری که یکی از اهداف مهم برنامه ریزی شهری است میسر می شود. چگونگی دسترسی به خدمات شهری مورد نیاز ساکنان و دوری از کاربری های مزاحم و ناسازگار از مولفه های مهم آسایش تلقی می گردد. 

ج) کارایی: یکی از عوامل اصلی تعیین کننده مکان کاربریها در شهر، الگوی قیمت زمین شهری است، به لحاظ اینکه هر کاربری از لحاظ اقتصادی و سرمایه گذاری تابعی از قیمت زمین و هزینه های متصور بر آن است که بر اساس شیوه تحلیل هزینه و منفعت معین می شود.

د) مطلوبیت: مطلوبیت و دلپذیری در برنامه ریزی کاربری اراضی شهری یعنی تلاش در جهت حفظ و نگهداری عوامل طبیعی، ایجاد فضاهای باز و دلپذیر، چگونگی شکل گرفتن راهها، ساختمانها و فضای شهری.

ه) سلامتی: اعمال ضوابط محیطی و بهداشتی مناسب برای کاهش آلودگی حاصل از کاربریهای مختلف و رعایت استانداردهای بهداشتی برای تأمین سلامتی محیط زیست انسانی یکی از اهداف مکان یابی      کاربری ها است. منظور از شهر سالم رعایت همه کاربری ها با توجه به تراکم و سرانه مطلوب و رعایت استاندارد ها و معیارهای سرانه است، در جهان امروز حفظ سلامتی و وجود شهر اجتماعی سالم در تبیین کاربری های شهری نهفته است .

و) استاندارد های ایمنی: هدف از این معیارها، حفاظت شهر در مقابل خطرهای احتمالی است. خطر بلایای طبیعی مانند سیل، زلزله، طوفان و عوامل غیر طبیعی. مانند همجواری منطقه صنعتی با منطقه مسکونی که با اصل سازگاری مورد اشاره مغایرت دارد و سایر مواردی که به نحوی باعث تضعیف ضریب ایمنی و امنیت شهر می گردد

 منبع این قسمت و یادداشت قبلی :http://planning-d.persianblog.ir