گرچه آب دو سوم سطح سیاره ما را پوشانده است ولی مقدار بسیار زیادی از این آب برای مصرف توسط انسان مناسب نمی باشد. مقدار آب قابل شرب موجود بر روی زمین به طور ناراحت کننده ای برای انسان ها ناکافی است، فقط سه درصد از کل آب موجود برای مصرف ما مناسب است. جدای از این، فقط یک درصد از این مقدار آب قابل مصرف در دسترس بشر بوده و دو درصد دیگر به شکل یخ های موجود در نقاط سرد زمین نهفته است.
جمع آوری آب باران، عدم استفاده از آب برای اهداف غیرضروری، استفاده از آب تصفیه نشده و یا آب تصفیه شده حاصل از فاضلاب برای آبیاری باغ ها و شست و شوی اتومبیل و کارهای مشابه اقداماتی هستند که در تمام دنیا توسط دولت ها به کار گرفته می شوند تا مردم را از نیاز به حفظ این منبع بسیالر با ارزش آگاه نمایند.
بیشتر آبی که برای نوشیدن در شهرها مصرف می شود، توسط لوله کشی آب از مخازن اصلی به محل های مصرف رسیده و در دسترس مصرف کننده قرار می گیرد. آب این مخازن اصلی توسط رودخانه تامین می شود و یا از دریاچه های بزرگی که با ذخیره کردن آب باران پر می شوند، حاصل می گردد. این آب روی بستری از ماسه حرکت داده می شود تا ذرات زاید و اضافی معلق در آن حذف شوند. سپس به آن کلر زده می شود تا موجودات ریزی که در آن وجود دارند و می توانند موجب بیماری هایی مانند یرقان، تیفویید، اسهال و غیره شوند، از بین بروند. این آب کلر زده در لوله کشی آب شهری وارد می شود.
باید بدانید که هیچ گونه اقدام و عملیاتی برای حذف مواد زاید حل شده در این آب انجام نمی شود؛ چنین فراینده هایی بسیار گران بوده و نمی توان آن ها را در قالب حجمی زیاد، به عنوان مثال در مورد منابع آب شهری، انجام داد.
موادی که در ادامه به آن ها اشاره می شود، برخی از موادی هستند که به طور طبیعی در آب آشامیدنی یافت می گردند: کادمیوم، جیوه، سلنیوم، سرب، کلریت آرسنیک، سیانید، MTBE، تتراکلرید کربن، دی کلرواتان، دی کلرواتیلن، تتراکلرید اتیلن، تری کلرید اتیلن، تری کلرواتیلن، بنزن، کلروفورم، دی بریوموکلستورومتان، تری هالومتان، دی کلروپروپان، کلرین آزاد، افت کش های گیاهی، مواد پاک کننده و تری کلرواتان فنول.
انجمن مربوط به مسایل آب در آمریکا یک قانون اختصاصی به نام استاندارد AWWA را واضح نموده که در آن بیشینه مواد شیمیایی نام برده شده در داخل آب آشامیدنی را مشخص نموده است. این استاندارد نسبتا سختگیرانه اعمال می شود.
برای بیشتر شرکت های متصدی فراهم نمودن آب آشامیدنی در شهرها مشکل است که این الگوی استاندارد را رعایت کنند. با وجود این، آب تامین شده توسط همه شرکت های آب شهری در ایالات متحده اجبارا به طور دوره ای مورد ارزیابی قرار می گیرند تا اطمینان حاصل شود که مواد موجود در آب آن ها با الگوی استاندارد AWWA مطابقت داشته باشد.
این گفته ها بهاین معنا نیست که آب حاوی سطوح مشخص شده ای از این مواد شیمیایی سالم و بی خطر است. هیچ چیز مانند محدودیت کامل تمامی مواد شیمیایی موجود در آب اشامیدنی برای بدن بی خطر نیست. اگر بخواهیم با ظرافت و به طور دقیق صحبت کنیم، باید به این موضوع اشاره نماییم که آب آشامیدنی در واقع نباید هیچ گونه ماده شیمیایی داشته باشد ولی چون عملا دستیابی به چنین آبی غیرممکن استف تنها راه موجود آن است که سطح این مواد را در آب آشامیدنی تا حد ممکن پایین بیاوریم تا به کمترین میزان خود برسند ولی باید ملاحظات موجود در زمینه سلامتی و اقتصاد را نیز به یاد داشته باشیم.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) شدت سختگیری این استاندارد را کاهش داده و با همان نگرش کلی به ویژگی های آب آشامیدنی توجه نموده است. WHO تاکید نموده است که هیچ گونه ماده اضافی معلق و یا هیچ گونه جاندار زنده ای نباید در آب وجود داشته باشد. انگل های روده ای و یا باکتری های زنده نباید در آب حضور داشته باشند. ضمنا توصیه می کند که به آب آشامیدنی باید کلر زده شود تا باکتریها حذف گردند.
بسیاری از شرکت های فراهم کننده آب شهری در هندوستان، آب آشامیدنی را براساس استانداردهای WHO تامین می کنند. آب به عنوان یک قانون کلی، باید قبل از مصرف شدن با کلر ضدعفونی شود.
کلر به عنوان بهترین ماده شیمیایی ضدعفونی کننده آب از سال 1930میلادی در سرتا سر دنیا مورد استفاده قرار گرفته است. یکی از سودمندی های استفاده از کلر، ارزان بودن مراحل تهیه آن است و از سوی دیگر، استفاده از آن برای ضدعفونی کردن آب ارزان و ساده می باشد. این ماده برای ضدعفونی کردن آب بسیار موثر بوده و بسیاری از باکتری ها و ویروس ها را به راحتی از بین می برد.
هیچ ماده شیمیایی دیگری که تا کنون توسط بشر کشف شده و یا ساخته شده باشد، برای ضدعفونی و پالایش آب آشامیدنی نمی تواند اثربخشی و مقرون به صرفه بودن همسان با کلر داشته باشد. دلیل این که همواره از کلر برای ضدعفونی و پالایش آب آشامیدنی استفاده می شود، در این توضیح نهفته است.
تا پیش از این، تصور می شد که آب ضدعفونی شده با کلر بی خطر است. به طور طبیعی اگر آب ضدعفونی شده با کلر را برای مدت زمان مشخصی در فضای آزاد قرار دهیمف کلر حل شده در آن آزاد می گردد. حتی بوی ناراحت کننده ای که به طور طبیعی از آب لوله کشی شهر به مشام می رسد نیز پس از این که آب برای مدت زمان اندکی در معرض هوای آزاد قرار گیرد، از بین می رود.
با وجود این، کلر یک ماده هالوژن بسیار فعال است و وقتی که در داخل آب وارد می گردد. با مواد آلی گوناگون موجود در آب واکنش می دهد و وقتی که در داخل آب وارد می گردد، با مواد آلی گوناگون موجود در آب واکنش می دهد تا ترکیبات شیمیایی خاصی را ایجاد کند. این ترکیبات شیمیایی را با نام کلورامین ها می خوانند و از مخزن آب شهری دفع نمی شوند، بلکه حذف آن ها از آب نیازمند فرایندی است که هزینه آن بسیار گزاف است.
در حال حاضر، برخی پزشکان به گونه ای دیگر به کلر نگاه می کنند ودر مورد استفاده از آب حاوی کلر دچار تردید شده اند و مشخص است که ترسشان جدی است. دکتر ج. م. پرایس که یک پزشک است و به مطالعه در مورد اثرات کلر موجود در آب می پردازد، بیان داشته: شیوع سرطان، بیماری ها و مشکلات قلبی و پیری پس از شروع نمودن مصرف آب کلر زده توسط افراد آغاز شده است.
دکتر پرایس ضمنا اظهار داشته که خطر بروز سرطان در بین افرادی که از آب کلر زده استفاده می کنند، نود و سه درصد بیشتر از کسانی است که از آب آشامیدنی فاقد کلر می نوشند.